Medelijden met God...?....

Sinds lange tijd zat ik weer eens alleen in de auto. In mijn vrijgezelle jaren crosste ik altijd overal naar toe. Eigenlijk rijden we nog steeds overal naar toe met ons sterretje (starlett). Voor velen misschien een oud bakkie, voor ons een kostbaar karretje die trouw zijn dienst doet.

Drie kwartier rijden. Drie kwartier mijn gedachten kunnen laten gaan. Heerlijk.

Toen moest ik denken aan een apart verhaal wat ik laatst hoorde. Een man die al twintig jaar lang op homo-onmoetingsplekken komt. Een getrouwde (25 jaar) man, twee kinderen. Een dubbelleven. Na twintig jaar vertelde hij de waarheid aan zijn vrouw, omdat hij besmet raakte met hiv/aids. Zijn vrouw's onverwachte reactie was; We komen er wel uit. Uiteindelijk zijn ze toch gescheiden.

Dit schokte mij enorm toen ik het hoorde. Natuurlijk had ik weleens gehoord van de plekken langs de snelweg, maar eigenlijk beschouwde ik het meer als een term. Zo'n dubbelleven leidden...hoe is het mogelijk...

God ziet het allemaal. Zoveel ellende waar ik (gelukkig) geen weet van heb, maar God doorgrond alles. Vreselijk om God te zijn...Nooit zo sterk op deze manier dit gevoel gehad, maar ik had het met God te doen. Het was een beetje een raar gevoel. Een soort medelijden met God. De mensheid waar Hij zoveel van houdt...

Ik hoop zo dat mijn leven een aangename geur voor God is. Dat ik Hem vreugde breng...
Gods hart blij maken...een kinderlijke zinnetje die ik jaren geleden geleerd heb, maar wat regelmatig mijn gebed is. Dit lied is één van mijn favouriete liederen, na de overdenking vanmorgen nog meer:

Laat mijn leven tot eer zijn van Uw naam

Dat mijn leven U eert en niet beschaamd

Maak mij vol van Uw kracht

Opdat ik elke dag

Tot Uw glorie en eer leven mag,

Deborah