Gezond

Eigenlijk ben ik nooit ziek. Ik wist altijd wel dat ik daar heel dankbaar moet zijn. Verschillende mensen in mijn nabije omgeving kampen met een chronische ziekte, heel naar.

Woensdagochtend word ik om ongeveer 5.30 uur wakker met een gebonk in mijn hoofd. Ik weet niet wat me overkomt. Zal wel wegzakken. Rustig blijven liggen, ogen dicht doen en slapen.
Na een half uur woelen gaat de wekker van Daniël. Het bonken blijft.

Gelukkig komt Daniel die dag vroeg naar huis om voor Techiya te zorgen. Want het lijkt wel alsof mijn hart zich heeft verplaatst naar mijn hoofd. Ik kan geen manier vinden om wat verlichting te krijgen in mijn hoofd. De spieren in mijn nek en schouders zijn ook helemaal verstijfd.

De volgende ochtend voel ik me beter. Heerlijk gewoon weer de normale dingetjes doen. Helaas te vroeg gejuicht. Het begint weer van voor af aan. Van de dokter mag ik zes paracetamol per dag innemen. Ik probeer het wat uit te stellen, maar neem dan toch graag gebruik van de pijnstillers. Wat pijnlijk is het. Daniel kookt wat, ik ruik het en ren gauw naar de toilet.

Voordat ik ga slapen masseert Daniel me en wordt mijn rug goed ingewreven met vicks. Twee paracetomolletjes slik ik naar binnen en val in een diepe slaap.

Vanochtend de hoofdpijn weg...
Eerlijk gezegd vind ik mezelf geen watje (haha...), maar ik heb echt een paar traantjes gelaten omdat ik gewoon niet wist wat ik aan de pijn kan doen. Deed me een beetje denken aan weeën, maarja van weeën weet je dat het helpt om je kindje geboren te doen worden. Waar die hoofdpijn nou goed voor was.

Wat ik wil zeggen met dit verhaal. Eigenlijk zoiets van dat ik respect heb voor Didi, Marieke, mijn mams, Ruth en anderen die kampen met regelmatige pijn in hun lichaam en naar mijn idee toch zo sterk in het leven staan.