Daniel had een lekke band, dus ik bracht hem naar het werk. Ik kwam terug rond 7.30 uur en besloot om niet meteen mijn bed weer in te duiken, maar om eens voor ons tuintje te zorgen. Vorige week hadden we alles eindelijk eens netjes gemaakt en ik had besloten om het eens goed bij te houden. Daar stond ik dan te schoffelen.
Goed dat was al een reden om mezelf een schouderklopje te geven. Maar ik was opnieuw verwonderd over 'mijn' rozen. Vorig jaar in het najaar, geloof ik, heb ik namelijk die rozen gesnoeid. Boek uit de bieb erbij, een schaar en snoeien maar. Toen was ik heel benieuwd of er ooit nog wel wat uit zou groeien en zie hier het resultaat. Natuurlijk heb ik zonet even geteld en er zitten wel 45 knoppen aan!! We zijn nu alweer een uur later en ik blijf mezelf maar schouderklopjes geven.
Toen ik zo naar mijn rozen keek, begreep ik een text uit de bijbel beter, ik kreeg er een gevoel bij. Als wij vrucht dragen wordt onze Vader in de hemel verheerlijkt. Maar ook die text dat als je telkens maar geen vrucht draagt, dat je wordt uitgetrokken en in het vuur wordt geworpen. Hard...maar ik heb ook een rozenstruikje staan, die volgens mij, slechts een paar wilde scheuten heeft. Tja, wat moet ik daar nog mee. Ik wacht dit jaar nog even af, maar waarschijnlijk haal ik hem dit najaar uit mijn tuintje.
Mensen, onze hemelse Vader zorgt beter en houdt veel meer van ons, dan ik van mijn tuintje met rozen. Ik weet eigenlijk weinig over het onderhouden van mijn tuin. Hij kent ons door en door kent en dus weet wat we nodig hebben om te groeien en vrucht te dragen. Ik zou al blij zijn geweest met een paar roosjes. Hoeveel te meer zou onze lieve Vader blij zijn met een paar vruchten in ons leven voor Zijn Koninkrijk. Ik ben trots op de mooie rozen. Hoeveel te meer is God trots op ons...
Ik ga nog even op bed liggen en na kauwen op de tekst... over het vruchtdragen voor God.
Alvast een fijn weekend gewenst!!!
