Onze logeerkamertje begon steeds meer op een vreselijke opslagruimte te lijken. Alles wat geen plek had, alles wat we misschien ooit nog eens kunnen gebruiken, alles wat zonde is om weg te gooien, alles wat emotionele waarde heeft, was zogenaamd geschikt om in de logeerkamer te dumpen. Gisteren had ik wel even zin om het kamertje in zijn roeping te herstellen.
Wel even lastig, want je moet een begin zien te vinden. Het liefst begin ik dan met de deur weer gauw dicht doen. Gelukkig wint "zin" van "wanhoop". Dus ik begin met de eerste doos, die het dichtst bij de deur staat. Maar dannnn....
Dan kom ik dat koffertje tegen, met al die oude leuke brieven en kaarten. Ik besluit om de papierstapel door te lopen, want zeker de helft kan best weg. Daar zit ik, gehurkt op de grond. Een glimlach...een zucht...die goede oude tijd. Met pijn in mijn hart gooi ik dan toch die verjaardagskaart van tig (ja zo oud ben ik al) jaar geleden en die inhoudloze brief van een vriendinnetje van mijn tienertijd weg.
Techiya wordt wakker en laat horen dat ze graag uit bed wil. Ik verlaat memorylane en gooi een derde van mijn bewaarde post over de afgelopen jaren weg. Met Techiya op mijn arm en allerlei mensen van vroeger in gedachten, loop ik langs het kamertje en ben toch een beetje trots op mezelf dat ik de klus geklaard heb. Alhoewel, geklaard? Er staan nog ongeveer vier dozen vol met herinneringen...
1 comment:
Leuk hè, heb ik ook nog, dat zou ik toch ook eens moeten... Maar zo lui en zwaar als ik ben zal het pas gebeuren als ik me ergens anders ga sjettelen!!
Post a Comment