Maandavond stond ik met twee medecursisten naar buiten te turen. We hadden allerlei commentaar op het uitzicht. We keken uit op een soort achterstandswijkje. Toen ik naar huis fietste wilde ik dat ik had zoiets had gezegd; dat het huis of de buurt op zich niet het geluk brengt...
We hebben tijden gehad dat we baalden van ons huisje aan de ds. de Geusstraat. Niet mooi, niet goed, te weinig ruimte, de buurt dit, de buurt dat....En toch hebben we met een brok in onze keel afgelopen maandag de deur achter ons dichtgedaan. Het huis waar we samen van alles en nog wat hebben meegemaakt. Waar onze Salome is geboren...
Al die herinneringen maakte dat ons huisje aan de ds. de Geusstraat, waar wij de laatste bewoners waren, ons paleisje was. Op dat moment vergaten we het vieze tapijt, beschimmelde muren, ontbreken van verwarming boven en alle andere gebreken.
Met Salome heb ik vorige week afscheid genomen van elke kamer. (Techiya vond het allemaal niet zo boeiend...stom oud huis zei ze...) Dag kamer van Salome, dag kamer van Techiya, dag kamer van papa en mama, dag badkamer...daaaag huis.
1 comment:
Hey lieve Deborah, ik ben je blog weer gaan lezen hoor. Gelukkig... je bent er niet mee gestopt. Succes met jullie nieuw onderkomen en de lieve groeten!
Post a Comment