Na alle oranjegekte tijd voor iets serieus. Toevallig had ik nog geen paar minuten geleden in de auto een serieuze gedachte.

Het zit namelijk zo. Vanaf gisteren staat mijn gezicht op...hoe zal ik het noemen...op zo'n manier dat Daniel om de zoveel tijd vraagt wat er toch met me aan de hand is. Mijn antwoord is dan met een nog zuurder gezicht; nihikkkkksss.

Door twee gebeurtenissen vanochtend ben ik erachter waarom mijn gezicht op de stand zuur staat. Gebeurtenis 1. mevrouw Irritantje stop onnodig lang voor het zebrapad. Ze wil graag wat kinderen die ze kent toezwaaien als zij over het zebrapad lopen. Ik maar wachten...grrrr....

Gebeurtenis 2. Ik heb haast. Moet twee dingen nodig kopen. Half rennend loop ik naar de prenatal. De weg wordt versperd door een lijkenwagen. Deze probeert een bocht te maken (vlakbij de prenantal staat een kerk, daar was blijkbaar een rouwdienst geweest). Dat kostte even wat tijd. Uit respect blijf ik samen met een paar andere mensen staan. Zegt mevrouw Aso achter mij, daar hoeven we toch niet op te wachten en met bocht weliswaar over een terras loopt ze door. Uit respect en nog meer uit boosheid blijf ik staan tot de hele stoet langs mij voorbijgereden is.

Toen ik zonet de gebeurtenissen overdacht en mijn reacties daarop, dacht ik: Mijn tank met geduld is opgeraakt! De afgelopen tijd is onze lieve oudste dochter nogal tegendraads. Als ik wat moet doen en zeg dat ze maar even zelf moet spelen, wil ze niet spelen en als ik zeg dat ze moet slapen, wil ze spelen en ga zo maar door en door en door. Daarbij nog een boel gegil en gehuil en gestamp. Ik hoop dat geduld net zoiets als borstvoeding..haha..dat het gaat op vraag en aanbod. Techiya heeft veel geduld van me gevraagd, nu is het even op, maar ik ga ervan uit dat er nu meer geduld in me wordt aangemaakt, want dat is deze dagen hard nodig.

Natuurlijk blijft ze wel een schatje hoor!

p.s. vanmorgen toen ik in haar kamer kwam stond ze naast haar bed.