PPFFF WAT EEN DAG

De dag is nog maar net begonnen. Ik moet nu al bijkomen van de gebeurtenissen van de afgelopen paar uurtjes. Dit gebeurde er:

Half acht gaat de wekker. Een lieve stem fluistert in mijn oor; Wil jij even broodjes voor me smeren. Uhmm...heel lief gevraagd maar mijn antwoord luidt: Nee, sorry. Ik vond dat ik een goed excuus had, namelijk gebroken nachten. Techiya is nogal verkouden en is de afgelopen nachten vaak wakker geworden. Haar snotterneus zit nogal dwars blijkbaar. Vanacht was op zich redelijk twee keer maar uit mijn slaap gehaald. De man met de lieve stem reageerde lief...in stilte begaf hij zich naar de badkamer. Al dat lieve gaf me toch enig schuldgevoel, waardoor ik natuurlijk me niet meer lekker kon omdraaien en verder slapen.

Met mijn duffe kop sta ik 6 boterhammen te smeren. Nu ik toch bezig was, konden we ook wel samen ontbijten en ik alle dingen die ik in de loop van de dag voor Techiya nodig zou hebben alvast klaarzetten: melk voor pap, broodje voor de lunch, tussendoortjes, drinken in tuitbeker, luiertas aanvullen, campingbedje in de auto. Ook draai ik gauw even een wasje. Ondertussen was Daan naar het werk en wordt dochterlief wakker. Ze eet met veel gespuug en gesputter haar pap op, terwijl normaal pap er als pap in gaat. De kliederboel irriteert me een beetje. Ik maan mezelf geduld te hebben met onze bijna 9 maanden oud kindje.

De volgende klus is wassen en aankleden van Techiya. Wassen is geen probleem, aankleden een hele strijd. Haar tandenborstel en haarborstel liggen klaar ter afleiding, kan ze lekker mee spelen. Maar vandaag mag het niet baten. Haar rompertje en shirt wil ze vandaag niet aan. We worstelen samen wat en het is me gelukt, ons kindje is aangekleed. Kamer aan kant maken, Techiya in bed. Ik geef haar drie kusje en zeg als altijd, lekker slapen. Ze glimlacht lief en aait me nog over me wang. Alle irritatie verdwijnt dan natuurlijk als sneeuw voor de zon.

Dan bedenk ik dat ik wel even snel naar de apotheek kan en een paar boodschapjes kan doen voor Ahmad zijn verjaardag. Morgen wordt hij achttien en zijn twee oudere zussen (Fitria en ik) hebben beloofd voor hem te koken en eea te regelen. Op het menu staat soto (indonesische soep, erg lekker), dus even naar de toko. Ik vraag aan de kassiere; Kan ik hier pinnen? Eigenlijk een overbodige vraag, want ik had al rondgekeken en geen apparaten gezien die mogelijkheid bood tot die luxe (?). Nee, antwoord hij lachend, we zijn nog wat ouderwets. Ik lach terug en zeg, is toch niet erg ouderwets zijn. In de auto overdenk ik mijn opmerking. Eigenlijk baal ik wel, want ik moet naar de bank rijden, door een omleiding, het woord zegt het al, moet ik een paar extra kilometertjes rijden om de bank te bereiken.

Bij de bank aangekomen, ontdek ik dat mijn lieve man, mij het verkeerde bankpasje mee heeft gegeven. Waar vandaag dus even geen geld op staat. Ook dat nog. Om mijn weg naar de bank niet helemaal nutteloos te laten zijn, besluit ik om naar de apotheek te gaan om een receptje op te halen wat ik later op de dag had gepland, maar nu ook kon doen. Ik doe dat. Met de medicatie in mijn tas loop ik naar de auto, draai mijn sleutel in het contact....niks....NEEEEEEEE....O, Heer geef me alstublieft genade, laat mijn auto starten....klik...is het enige wat ik hoor. Heer alstublief help me...klik...Mijn geloof voor een wonder is kleiner dan een mosterzaadje. (Of helpt de Heer me niet omdat Hij me wat wil leren. Mijn auto beter onderhouden)

Mijn auto staat half op de stoep, half op straat. Op zich niet hinderlijk voor ander verkeer. Toch ben ik bang voor een bekeuring. En daar zit ik natuurlijk niet op te wachten. Ik snel me naar huis, bel de politie. Doe maar een briefje achter de ruiterwisser. Tja, makkelijker gezegd dan gedaan. Techiya ligt boven te slapen en ik ben niet van plan om naar de apotheek te hollen net even te ver. Dan maar de apotheek bellen. Met mijn rare verhaal hang ik aan de telefoon. Gelukkig is de apotheek assistente zo behulpzaam en doet een brief achter de ruiterwisser: deze auto staat hier ivm pech, hulp is onderweg en mijn telefoonnummer. Oja, ik bel ook even de ouderwetse man van de toko, want die zit natuurlijk op mij te wachten met benodigdheden voor soto.

Uitgeteld van mijn belevenissen zit ik op de bank. Een ochtend met Fitria boodschappen doen en koken zit er niet meer in, om dit alles te verwerken plaats ik maar even een blog...pfff wat een dag...